เพลย์บอยสั่งรัก : เบญญากวี : กรีนมายด์ โดย Book for smile

เมื่อมารดาต้องการนำเธอไปขาย มีหรือที่ ปาหนัน จะยอม เธอจึงหนีไปไกลถึงแดนเหนือสุดของประเทศ ที่นั่นเธอได้พบกับ แอนดริว เบลลีย์แอชตัน มหาเศรษฐีหนุ่มจากอิตาลี ซึ่งเขาเองก็ลี้ภัยจากมาเฟียเช่นกัน ปาหนันแอบเห็นภาพวาดสาวบาริสต้าของเขาในร้านกาแฟ ความคิดแก้แค้นมารดาจึงเกิดขึ้น เธอตัดสินใจเสนอให้เขาวาดภาพกึ่งเปลือยของตัวเอง ขณะที่ชายหนุ่มไม่ต้องเสียเวลาคิดแม้สักวินาที เขาตอบรับพร้อมเสนอขอ จูบ เธอทุกครั้งหลังวาดภาพเสร็จ แต่ปาหนันหารู้ไม่ว่าเขาเจ้าเล่ห์กว่านั้น
     “อะ...แอนดริว” ปาหนันเรียกชื่อเขาเสียงกระท่อนกระแท่นเมื่อเขาปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แต่แล้วต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนไม่ได้ละจากอย่างที่คิด ชายหนุ่มย้ายมาซุกไซ้ที่ซอกคอหอมกรุ่น และเรื่อยลงมายังเนินปทุมงามที่ซุกซ่อนกันอย่างน่าอึดอัด แอนดริวจึงเอื้อมสะกิดปลายตะขอบราเซียสีเพลิงออก อย่างไรเนื้อแท้เต่งตูมขาวนวลเนียนก็ดูเซ็กซี่กว่าตอนมีผ้าห่อหุ้มเป็นไหนๆ
     “โอ๊ะ!” หญิงสาวอุทานเบาๆ เมื่อถูกผลักให้นอนราบลงบนเตียงนุ่ม
      “คุณหวานเหลือเกิน...ปาหนัน” เขาพร่ำชมชิดอกอวบ “กินน้ำหวานเป็นอาหารหรือเปล่า ทำไมถึงหวานเจี๊ยบขนาดนี้”
      ปาหนันเขินอายจนเบนหน้าหนี
      “ขอบคุณสำหรับรางวัลของผม” เขายิ้ม
      “แอนดริว!” ปาหนันถลึงตาใส่เมื่อสติสัมปชัญญะกลับคืนมาครบถ้วนแล้ว หญิงสาวมองหน้าเขาพร้อมกับตาเบิกกว้าง ก่อนจะสำรวจเรือนร่างของตัวเองพบว่าแดงเถือกไปหมดทั้งตัว ที่เนินอกมีรอยคิสมาร์กหลายจุด!
      “กรี๊ด! นี่คุณทำอะไรฉัน” ไม่เพียงว่าเปล่า มือบางยังระดมทุบไม่ยั้ง “คุณมันฉวยโอกาส”
      “ตรงไหนไม่ทราบ!” แอนดริวลอยหน้าลอยตาบอก
      “ก็คุณทำมากกว่าที่เราตกลงกันเอาไว้”
      “ผมรักษาสัญญาเสมอ หรือคุณจะเถียงว่าผมทำมากกว่าจูบ”
       ปาหนันกัดริมฝีปากแน่นอย่างเจ็บใจ “คนเจ้าเล่ห์!”
      “ถ้าไม่เจ้าเล่ห์ก็ไม่ใช่แอนดริวสิครับ” ชายหนุ่มหัวเราะต่อท้าย นี่แหละที่เป็นสาเหตุให้เขาหยุด อย่างปาหนันได้ง่ายๆ คงไม่สนุก ค่อยๆ ตะล่อมให้เธอยินยอมพร้อมใจน่าจะสนุกกว่า!