เพลิงแค้นสีชมพู : เมธีญา Touch Publishing

“ปรางจ๋า ผมหิวข้าวจังเลยทานข้าวเป็นเพื่อนผมนะ” คำตอบที่ได้คือความเงียบปารีณา
ยังคงนอนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ท่าเดิม
“หรือว่าจะให้ผมกินปรางแทน”
“ปรางเกลียดคุณ” ดวงตาหวานฉ่ำน้ำเลื่อนขึ้นมาจ้องตอบ
“ปรางไม่เกลียดผมหรอก แค่กำลังงอนที่ผมไม่ตามใจเท่านั้นเอง”
เขายังไม่ยอมหยุดรุกรานเธอด้วยความอ่อนหวานและรุกเร้าความร้อนชื้นเลื่อนลงไปที่หลัง

ใบหู
“หยุดนะคุณพิชญ์ !” เสียงตวาดคล้ายลูกแมวตัวน้อยขู่ฟ่อ ร่างเล็กดิ้นรนทั้งที่รู้ว่าไร้ประโยชน์
ก็เธอเคยชนะเขาที่ไหนกันเล่า
“เท่าไหร่กันคะสำหรับค่าตัวปราง ปรางจะจ่ายให้คุณ” ปารีณาระเบิดเสียงออกมาด้วยความ

โกรธ   
“ค่าตัวหรือ นั่นสินะเท่าไหร่ดีผมยังใช้ไม่คุ้มเลย” เสียงตอบเจือหัวเราะเวลาแม่ลูกแมวน้อย

ของเขา
ลุกขึ้นมาพยายามต่อสู้ด้วยกำลังอันน้อยนิดนี่ก็ดูน่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน 
“แล้วลูกของผมล่ะจ๊ะจะแบ่งกันยังไงดี”
“ลูกของปรางคนเดียว ไม่ใช่ลูกของคุณพิชญ์” เสียงโต้เถียงหอบถี่อ่อนเบาลง
“คุณผู้หญิงครับ ลูกเกิดจากคุณคนเดียวไม่ได้หรอกนะครับถ้าไม่มีผมช่วยเหลือ
ครึ่งหนึ่งของผมปราง อย่ามาขี้ตู่เอาไปคนเดียวสิ ขี้โกงจริงๆ”