ลูกไม้หล่นไม่ไกลรัก : วรศิษฏา Touch Publishing

“แม่จ๋าเริ่มอิ่มแล้วนะนี่ ดูสิคะท้องแม่จ๋าบวมแล้ว” หญิงสาวลูบไปยังหน้าท้องที่แกล้งเบ่งให้เต่งเต็มที่ 
“ท้องหรือคะ !” หนูน้อยวางช้อนไว้ในถ้วยไอศกรีม แล้วแนบใบหน้าลงกับท้องแบนๆ นั่น
“ทำไมไม่ได้ยินเสียงน้องตัวเล็กเลยคะ”
“แม่จ๋าไม่ได้ท้องหรอกค่ะน้องต้นข้าว” เนติพัฒน์แก้ต่างแทน เพราะรู้ว่าแก้มแดงๆ
นั่นสาเหตุก็มาจากอาการเขินทั้งนั้น
“พ่อจ๋ากับแม่จ๋าไม่รู้อะไร น้องเบลล่าที่กำลังจะมีน้องบอกว่าคุณแม่ก็ท้องเล็กก่อนค่ะ
แล้วท้องก็เริ่มป่องเรื่อยๆ เพราะคุณพ่อช่วยเป่าลมเข้าท้องให้ทุกคืนเลยค่ะ
ต้องให้คุณพ่อเป่านะคะ คนอื่นเป่าไม่ได้ค่ะ”
ตอนนี้คนที่อยู่ในอารมณ์เขินไม่ได้มีเพียงคนเดียวอีกแล้ว
ใครจะคิดเล่าว่าผู้ชายอกสามศอกก็เขินได้เหมือนกัน
“พ่อจ๋าต้องเป่าลมเข้าท้องแม่จ๋าทุกคืนนะคะ”
แค่เดาเทคนิคการเป่าลม ณัฐกานต์ก็ขนลุกฟูไปทั้งตัว
ความรู้สึกของจูบแรกที่เพิ่งเสียไปเมื่อช่วงบ่ายยังติดอยู่ที่ริมฝีปาก
ไอศกรีมสตรอเบอรี่โฮมเมดที่ว่าอร่อยหวานละมุนแล้วยังห่างไกลแบบไม่เห็นฝุ่น