พยศรักเมียกำมะลอ : มณีกานต์ วาวบุ๊คคลับ

จะมีจริงๆ เสียที่ไหน แต่งงานกันแล้วจะต้องมาอดทนแยกห้อง ไม่แตะเจ้าสาว

ยิ่งสามีคนนั้นที่เป็นเขา และมีหล่อนซึ่งน่ารักน่ากินสวยขาดบาดใจเป็นภรรยา

ขืนเขาโง่และซื่อบื้อขนาดนอนมองเมียสาวแสนสวยหลับนิ่งๆ เป็นตุ๊กตาประดับเตียง

เขาคงไม่ขอเป็นคนหล่อและรวยมากอีกต่อไป จะขอไปเป็นกระบือไถนาดีกว่า

สายตาคมพราวฉ่ำไปด้วยอารมณ์หวานไหว หลังจากได้ลิ้มรสชาติของแสลงในปากหล่อนสมใจนึก ไม่ผิดหวังเลยสักนิดหนูจ๋า กับความหอมหวานสุดประทับใจที่เขาได้รับ มั่นใจเหลือประมาณว่าปากสวยๆ ของหล่อนไม่เคยมีใครได้ทำอย่างเขามาก่อนแน่ๆ เมื่อตอนนี้สาวน้อยๆ จอมพยศของเขาหมดเรี่ยวหมดแรง มือไม้แข้งขาสั่นผับๆ อย่างกับคนพิการ

            “ก็อร่อยดีนะ ไว้คราวหลังฉันจะลองชิมอีก...ถ้าเราชวน” เสียงทุ้มก้มลงบอก เมื่อช้อนดึงร่างอ่อนปวกเปียกของสาวน้อยขึ้นมายืนเต็มตัว ก้มลงฉวยโอกาสหอมแก้มแดงๆ ของหล่อนด้วยเต็มรัก

ซึ่งความหอมชื่นปอดที่ได้รับ ถูกแลกมาด้วยเสียงตบฉาดดังสนั่นหวั่นไหวในหู ทั้งอาการแสบชาระยิบระยับของซีกหน้าที่สะบัดวูบไปทันใด หลังจากแม่สาวดื้อดีดตัวขึ้นมายืนได้ แถมมีแรงมากถึงขนาดทำเอาเขาเหมือนจะเห็นดวงดาวในเวลากลางวันแสกๆ

            ‘เจ็บเว้ยยย!!!’