บ่วงมัจจุราช : เวลัญจ์ Touch Publishing

“คุณปราณ” เธอแน่ใจแล้วว่าเสียงนั้นไม่ได้สั่นเกินไปจนน่าขัน
“สวัสดีฆาตกร เอ๊ย...สวัสดีพริม” คนตัวโตแกล้งพูดเหน็บ
“ฉันอุตส่าห์ทักทายขนาดนี้แล้ว ยังไม่ไหว้ฉันอีกเหรอ”
“ไม่จำเป็น” เธอตอบพลางเบือนหน้าหนีอย่างเชิดๆ
“ทำไมจะไม่จำเป็นล่ะ ความจริงฉันเป็นคนที่เธอจะต้องกราบเท้าด้วยซ้ำ
เพราะสิ่งที่เธอทำไว้กับฉันมันจะชดใช้ยังไงก็ไม่หมด...แม้จะกราบเท้าอ้อนวอนสักร้อยหนพันหนก็ตามทีเถอะ”
ว่าแล้วเชียว...เขาต้องไม่วายพูดเรื่องเดิมๆ แล้ววกเข้ามาหาเรื่องระรานเธออีกตามเคย
“พริมไม่ได้ว่างมาเถียงกับคุณนะ ขอตัวก่อนค่ะ” พิมฐาตัดบทเพื่อจะได้เดินไปให้พ้นจากคนปากร้ายใจแคบ
“กลัวฉันมากขนาดนี้เลยเหรอ”
“ทำไมฉันจะต้องกลัวด้วยล่ะคะ”
“ก็กลัวว่าฉันจะฆ่าเธอไง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มเยาะเน้นเสียงหนักตรงคำว่าฆ่า
บัดนั้นม้าแสนรู้ของเขาก็ทำเสียงหายใจครืดคราดราวโกรธแค้นแทนเจ้านาย ทำให้หญิงสาวหวาดกลัวจนตัวสั่น
“เปล่าค่ะ...เปล่าเลย” ปากเก่งตอบไป
“อ้อ ลืมไป...ตอนนี้เธอมีคุณปู่คอยถือหางอยู่นี่นา”
“พริมไมใช่หมานะคะ !” เธอขึ้นเสียงอย่างอดไม่ได้
“ตัวน่ะไม่ แต่สัน...เอ๊ย นิสัย ใครจะรู้”